De treinreis - Dag twee

Weer loop ik naar de trein. Verwachtingen heb ik niet; ik ben immers degene die de relatie heeft verbroken. Het is ook een lastig spel. Eerst moet je iemand geregeld op hetzelfde traject zien, wat ook de ander door moet hebben. Dan volgt er bijna een soort paringsdans; men draait om elkaar heen, op zoek naar een anonieme vriendschap, zonder het toe te geven of uit te spreken. Er moet een soort klik zijn, zonder dat je bevestigt dat er een klik is.

Men mag elkaar gedag zeggen, maar elkaars naam weten is uit den boze; het mag immers geen vriendschap worden. Hoe onderhoud je een relatie, als het geen vriendschap mag zijn? Bij een vriendschap horen verplichtingen; je hoort elkaar gedag te zeggen, bij elkaar in de buurt te zitten. Je maakt een afspraak, hardop, om elkaar de volgende dag weer te zien. 

Nee, zij is mijn treinbuddy en ik ben die van haar. Beiden spelen we dit spel en beiden kennen we de regels. In mijn hoofd heet ze Tessa. Of Karin, het ligt er maar net aan. Ik weet wel waar ze werkt en wat ze doet; dat is op zich al vrij intiem voor een treinbuddy. 

De trein remt vaart en daar zit ze, vooraan in een vierzit. Naast haar is een plek vrij. Onbedoeld verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Nog voor de deuren opengaan en ik naar binnen kan stappen, zie ik al dat er een oudere man naast haar gaat zitten. Ik stap de trein in en zij kijkt op. "Hey!" Ze klinkt blij verrast, alsof ze me hier niet meer had verwacht. Ik begroet haar vrolijk terug. "Dat is lang geleden," zegt ze. Het klinkt niet als een verwijt, maar zo voelt het wel. Waarom had ik haar niet ingelicht? Achter haar is een plekje vrij en ik besluit om daar te gaan zitten. Toevallig zit ernaast ook een treinbuddy, eentje die ik alleen vriendelijk toeknik. "Ja klopt, ik zat twee weken in Den Haag, dan is het niet handig om deze trein te nemen." Ze knikt. Zal ik meer gaan vertellen, of lijkt het dan op een vriendschap? Het blijft stil tot ze er bij het volgende station uit moet. "Fijne dag, tot morgen!" "Tot morgen," zeg ik automatisch terug, mij vervolgens pas realiserend dat ik morgen weer niet in de trein zit.