Lichtelijk zenuwachtig ga ik op reis. Dezelfde route die ik elke dag neem, maanden lang. Tot twee weken geleden. Hoewel het vertrouwd moet voelen, komt alles vreemd op mij over. Nieuwe dienstregeling, nieuw kaartje. Zal er ook een nieuwe trein zijn?
Ik hield ermee op, twee weken geleden. Niemand liet ik het weten, zelfs haar niet. Zij, die ik elke ochtend gedag zei, waarvan ik vaak een krant of zelfs een stoel aangeboden kreeg. Zou ze op mij hebben gewacht, zou ze elke dag vol verwachting uit het raam gekeken hebben, op zoek naar mij?
Voorzichtig loop ik de trap af. Wat zal ik tegen haar zeggen, als ik haar zie? Dat ik het had moeten melden, dat ik er niet zou zijn, maar dat ik dat ook een bijzonder bizarre mededeling vond. Ga ik doen alsof er niks aan de hand is, dat het normaal is om een onbesproken afspraak zomaar te breken en te verschijnen als mij dat uitkomt? Ik pak mijn nieuwe kaart en check in. Volgens het blauwe bord heeft de trein geen vertraging, maar dat zegt niks.
Vol gedachten sta ik daar, op het perron. De trein vertrekt een minuut later en komt een minuut eerder aan op mijn bestemming. Eén minuut, dat is geen reden om een trein eerder te nemen, toch? Zij werkt op een school naast het station, dus van ander vervoer is ze niet afhankelijk.
De trein stopt. Ik had gelijk, het is een nieuw model. Dat is wel nodig als je sneller wilt rijden. Zou ze er zijn, zou ze er zitten? Normaal heeft ze een plaatsje op het balkon, maar met een nieuw treinstel zijn alle onbesproken regels vervaagd. Ik kijk rond, vol verwachting, maar helaas. Het pact van de treinbuddy's is gebroken. Had ik deze vrijwel onbekende dame maar moeten waarschuwen dat ik even niet met de trein zou gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten