Het is de woensdag voor de vakantie. Gisteren heb ik na lange tijd mijn treinbuddy niet gezien. Tessa heet ze vandaag, heb ik besloten. Gisteren zei ze tot morgen. Ik zei tot morgen terug, al bedacht ik daarna dat ik er morgen niet zou zijn.
Gisteren zou vandaag morgen zijn. Toch sta ik op het perron; ik had mij een dag vergist. Glimlachend denk ik aan gisteren, hoe stom zou het zijn als ik had gezegd dat ik niet in de trein zou zitten en er toch zou zijn? Maar nee, ik vergiste me en dacht daardoor dat ik mij versprak, maar ik sta er. Een beetje trots kijk ik reikhalzend uit naar de trein, alsof het een prestatie is dat ik hier ben.
De trein komt tot stilstand en daar zit ze, op het balkon. Ze heeft een klein zwart plastic tasje in haar handen. Zoals gewoonlijk begroet ze me vrolijk en ik groet vrolijk terug. We hebben een luchtig gesprek; de vakantie is er bijna, de leerlingen zijn drukker dan gebruikelijk en wat is het toch lang donker! "Waarom was je eigenlijk in Den Haag, werkte je op een andere vestiging?" Het is een vraag die ik had verwacht. Hoe erg zou ik in detail treden? "Nee hoor, ik werkte nog gewoon in Delft. Ik was bij mijn vriendin. Haar ouders waren op vakantie en we gingen samen op het huis passen." Zo, dat is eruit. Zal ze begrijpen dat ik hiermee mijn lief bedoel, of zoekt ze er niks achter? Het is een gelovige school waar ze werkt, misschien heeft ze wel moeite met homoseksualiteit. Ik vraag me af of dit dan het einde van onze relatie betekent, maar realiseer mij al snel dat dit onzin is. "Ah, wat leuk" antwoordt ze. Geen teleurstelling, geen walging. Onze gezamenlijke reis van drie minuten zit er bijna op. De trein mindert vaak en Tessa staat op, kijkend naar het tasje in mijn handen. "Alsjeblieft, ik heb een cadeautje voor je." Ik voel dat ik verbaasd kijk. Een cadeautje, voor mij? Ze zou toch niks meer achter ons treinverbond zoeken? "Hartstikke bedankt! Ik wens je alvast een fijne kerstvakantie, want morgen is er een kerstdiner en dan ga ik met de auto." Nog steeds voel ik een lichte verbazing in mijn stem. "Nou, hartstikke leuk! Jij ook een prettige vakantie en tot volgend jaar dan maar." Met een lach stapt ze de trein uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten