Wonend in Rotterdam, werkend in Delft en een vriendin die tegen Den Haag aan woont, zit ik iedere week een kleine zes uur in de trein. Tijd genoeg om mensen te observeren, gesprekken te voeren en zelfs vrienden te worden. Ik heb al geblogd over Tessa (ik weet nu trouwens haar echte naam!), maar er gebeurt nog veel meer.
Ruim een maand geleden vertelde ik over mijn treinbuddy en het cadeautje dat ik van haar kreeg. Voor het gemak noemde ik haar Tessa (al kon ze ook Karin heten), omdat ik niet haar echte naam wist. Tot een paar weken terug.
"Pff, wat is het toch druk in de trein." Met moeite kan ik een een staanplaats naast haar veroveren. "Nou, zegt dat wel. Een druk begin van een lange dag."
"Het voelt ook zo vroeg, omdat het nog zo donker is. En wat is het koud buiten!"
"Ja, ik lag vanochtend in mijn bed en dacht: 'Iris, je kunt niet blijven liggen, je moet er echt uit!'" Mijn ogen lichten op. Iris, ze heet Iris! "Ja, ik had er ook moeite mee. Van mij mag het wel weer lente worden." Ik bedenk hoe ik mijn naam terloops kan laten vallen, zonder dat het overkomt alsof ik haar nadoe of er teveel over heb nagedacht. Helaas, zonder resultaat stapt ze uit te trein.
Een week later, nog steeds weet ze mijn naam niet. Het gaat over de kou, dat ze haar handschoenen is vergeten en dat het die vijf tot zeven minuten toch wel erg koud is op de fiets. "Ga jij nog wat leuks doen dit weekend?" "Niet echt iets bijzonders, vooral bijkomen. En jij?" Hopelijk kom ik niet kortaf over, maar er staat helaas niks op de planning. Ze antwoordt dat ze vanavond musicalrepetities heeft en pas rond half twaalf thuis is, dus zaterdag doet ze niet zoveel. "En zondag help ik mee in de kerk." De drie minuten zijn voorbij en ze stapt uit.
Wat zou ik allemaal over mezelf moeten vertellen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten